TEKST – ŽIVKO IVKOVIĆ
Prva asocijacija na muzičku scenu Valjeva je nesumnjivo Jazz Festival u ovom gradu, manifestacija od izuzetnog značaja, usput, u grupaciji onih najznačajnijih i najstarijih u zemlji (uz Nišville naravno). Naravno, kao i svugde, u ovom gradu je egzistirala i rock scena, a za više od pola veka u gradu se javilo preko osamdeset grupa različitih podžanrova ovog, najznačajnijeg svetskog urbanog muzičkog pravca. Pored najslavnije InVAzije, tu su i Dolar, Cefeide, Amon Din, Pilot Bluz Bend, Theatre Bizarre itd. O ovoj poslednjoj, grupi Theatre Bizarre, imamo samo nekoliko manjih novinskih onovremenih tekstova, no izostala je celovita jedna storija, pa, evo, ako bi krenuli od starta, neizostavno se nameće ime Milorada Djurića poznatijeg kao Mikica Levak, bez kog priča o ovoj grupi i ne bi imala apsolutno nikakvog smisla. Mikica je već sa deset-jedanaest godina, zahvaljujući druženju sa bratom Aleksandrom i Mirkom Djajićem Džimijem (ex Dolar, Cefeide itd) upijao sve vezano za rokenrol, ploče, magazine, instrumente i opremu, tako da i ne začudjuje ta njegova opsesija pomenutim muzičkim pravcem. Već 1987. se zanosio mišlju o formiranju rock grupe, kovao je planove sa ekipom istomišljenika. Ideju i realizuje, pa tako pamti da su prvu probu održali na Dan Republike 1989. a uvežbavali su uglavnom vlastiti materijal psihodelične prirode (Tužan san/Želja u meni/Ljubavna pesma itd). Originalni sastav su činili Siniša Jočić vokalni solist, Zoran Lazić za bubnjevima, Boban Matić na bas gitari, Dejan Vujić na gitari, Pedja Mitrović za klavijaturama i naravno Mikica na gitari koji se javlja i kao kompozitor, uz ulogu bendlidera. Seća se Mikica prvog nastupa grupe u karijeri koji se dogodio u beogradskom KSTu maja 1990., gde su, doduše, nastupili kao predgrupa makedonskom sastavu Mizar. Već tada su na repertoaru imali isključivo sopstvene numere. Kaže da su ih prisutni gromoglasno pozdravili, te da nije izostala ta razmena energije i veza sa sa publikom, a po okončanju nastupa, prilazili su im, raspitivali se iz kog grada dolaze, čestitali na izvrsnoj partiji koju su pružili, razgovaravši i o svetskoj rock sceni. U svome gradu beleže brojne nastupe po rock prostorima ali i na Jazz Festu iste, dakle pomenute već 1990. godine. Ideja koja je već izvesno vreme tinjala, kaže Mikica, vezano za snimanje prvog albuma, konačno je sazrela, te uz pomoć Milana Djurdjevića, negdašnjeg klavijaturiste grupe SmaK i danas Nevernih beba, ulaze u zemunski studio Pink , tada na glasu, a snimaju ukupno devet autorskih stvari. Album se javio na tada najaktuelnijem nosaču zvuka, audio kaseti, naslovljen je sa ‘Ulica bez radosti’, a izlazi pod okriljem Diskografske kuće Viktor iz Beograda, godina je 1990. Grupu su tada činili Siniša Jočić, Zoran Lazić, Boban Matić, Pedja Mitrović i Mikica naravno. Godine rata koje su usledile, prekidaju karijeru grupe koja je stvarno obećavala, bila na putu ka većem uspehu, ali okolnosti su dovele do neminovnog raspada grupe. Pa ipak, 1992. grupa je ponovo aktivna. Nekako tada se grupi priključuje i Mile Jelić gitarist, danas valsnik poznatog valjevskog rock kluba Poco Largo. Usledili su brojni nastupi po prostorima u gradu, pa i na nezaobilaznom Džez Festu, ali i po okolnim gradovima (Loznica, Bajina Bašta, Lazarevac, Obrenovac, ,Novi Sad itd). Znajući da je prvi album na izvestan način ostao nedorečen kako u delu vezanom za snimanje ali i u promotivnom smislu, odlučuju da iskoriste preostale neiskorišćene termine u studiju te kreću u snimanje drugog albuma na kom se našlo deset potpuno novih vlastitih stvari koje je napisao Mikica Djurić uz malu pomoć ostalih članova grupe kada se radilo o aranžmanima. Album su snimili neprikosnoveni Siniša Jočić vokal, Zoran Lazić za bubnjevima, Boban Matić na bas gitari, te Mile Jelić i Mikica na gitarama. Na žalost, album je ostao u onom, imaginarnom domenu, dizajniran je i omot, te je prosto neverovatno da isti nije plasiran na tržište. Vlasnik Pink studija ih ipak ponovo poziva, priželjkuje nastavak saradnje, ubedjen u širu prihvaćenost grupe koja je, nema tu nikakve sunje, zbilja obećavala. Dolazi potom do odredjenih nesuglasica medju članovima grupe, a što je samo ubrzalo doduše naslućujući raspad. Na tom drugom albumu naslovljenom sa ‘Mehanički balet’ se našlo deset numera, a nazivi stvari su Otrgni se/Jedno/Ničeg nema/Ljubav itd. Potom Mikica Djurić i Mile Jelić, obojica gitaristi formiraju instrumentalni sastav Theatre Bizarre, u kom su pored njih dvojica i Saša Stefanović na bas gitari te Vladimir Ružičić Kebac za bubnjevima (Ružičić kasnije ispada iz kombinacije da bi ga zamenio Dejan Vujetić kog takodje menja Aca Maletić). Ovakva instrumentalna postava grupe nastupa po valjevskim rock prostorima, na džez festu takodje ali i na Tešnjarskim večerima. Mikica dolazi na ideju da naziv grupe dotadašnji, zameni novim onim, ‘Mehanički balet’ je taj, u stvari je samo preuzeo naziv onog drugog , neobjavljenog albuma. Uporan višegodišnji rad se konačno isplatio te 2018. u valjevskom studiju Kebac snimaju novi album, naslovljen sa ‘Izvan svega’ koji izlazi pod okriljem Diskografske kuće PGP RTS negde maja 2019. godine. Grupa Mehanički balet, na samom startu beleži više televizijskih nastupa i gostovanja, a valjevska promocija ovog albuma je održana u klubu Abrašević 30.05. 2019. godine, sviraju potom i na valjevskom džez festivalu kao i na neizbežnim Tešnjarskim večerima iste. Na Centalnom gradskom trgu u svome gradu sviraju za doček nove godine, te su tako sa svojim sugradjanima i brojnim gostima dočekali tu, novu 2020. pruživši očekivano dobru svirku.Potom dolazi do neminovnih trzavica u grupi, te Mikica, svestan činjenice da pojedini članovi grupe ne mogu odgovoriti obavezama, probama i putovanjima koje preferira jedna ozbiljna grupa, najavljuje raspad koji se zbilja i dogadja. Mehanički balet i dalje radi, ali u potpuno novoj postavi, sa Mikicom kao bendliderom naravno, koji ostaje maksimalno posvećen autorskom radu, te je sasvim realno očekivati njihov kam bek u nekom vremenu ispred.
18.062021.